Onlangs kwam ik een artikel tegen: 7 redenen waarom je moeder je beste vriendin is.
Ik vond het op internet. In de Libelle.
De desinformatie in het artikel voor dochters met een moederwond is problematisch.
Van je moederwond kom je in ieder geval niet af, als je afgaat op wat in het artikel staat.
Wat is dan zo problematisch?
In de titel staat al een probleem: ‘dat je moeder je beste vriendin is’.
‘Is’?
Niet ‘kan zijn’?
Het komt voor dat moeders en dochters werkelijk vriendinnen worden als volwassen vrouwen.
Het komt ook voor dat moeders en dochters een ongezonde binding hebben die van buitenaf de grootste vriendschap schijnt, maar gebaseerd is op afhankelijkheid en angst. Vaak zijn dan de mannen er omheen een aanwijzing voor de gezondheid van zo’n relatie.
Hoe zitten zij in hun vel? Wat is hun interactie met die twee ‘beste vriendinnen’?
Horen ze erbij? Worden ze ingesloten? Worden ze buitengesloten?
Het komt ook voor dat moeders hun eigen kinderen mishandelen, of oogluikend toestaan dat anderen hun kinderen mishandelen of misbruiken.
Nou, een mooie vriendin heb je daar dan aan…
“Ze is natuurlijk de vrouw die je met liefde heeft grootgebracht, …” begint het artikel
Natuurlijk is de aanname hier dat moeders altijd van hun kinderen houden. Echte moeders doen dat nou eenmaal. Maar dat is een stereotypering.
Moeder worden is voor veel vrouwen een transformatie, een initiatie in het mysterie dat je het leven kan dragen, baren en voortbrengen. Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Het is ook stressvol, onwennig, eng, vol onzekerheid of domweg traumatisch (zwanger door geweld, ongewenst zwanger, traumatische bevalling, enzovoorts). Of je komt je zelfs in een psychose terecht als je smetvrees hebt, of…
Als het niet al teveel tegenzit, dan leer je je verbinden met je kind en kan de liefde ervoor groeien. Dat is een natuurlijk proces, maar een zekerheid is het niet.
Als je moeder een niet geheelde moederwond heeft, dan staat haar vermogen tot zorg en warmte en aandacht geven onder druk.
Wat geeft zij dan haar kind?
Het gebruik van altijd, is een teken van onvolwassenheid
Het artikel vertelt dat die moeder als beste vriendin je bijvoorbeeld altijd weet te verrassen.
Je altijd geeft waar je zo naar verlangt (die dure tas!) zonder iets terug te verwachten (ze is hartstikke blij met een simpel bosje bloemen).
Ze hoort het meteen als het niet goed met je gaat en weet je dan op te vrolijken.
Zo’n moeder is je grootste fan (en jij die van haar) en haar doel is jou te vormen tot een gelukkige, zelfverzekerde vrouw (daar ben je zelf niet bij natuurlijk, en de rest van je omgeving ook niet).
Zo’n beste vriendin adviseert jou over alles, ze heeft het allemaal al gedaan en kan jou van het beste advies voorzien.
Ze weet wat jouw lievelingskostje is en niemand maakt het lekkerder dan zij.
Je lijkt steeds meer op haar, en daar ben je trots op.
Ze zal je nooit laten vallen ook al ben je onhebbelijk tegen haar.
De vriendschap met je moeder gaat nooit voorbij.
Aldus het artikel.
Je komt nooit van haar af, lijkt wel
Ze is er altijd.
Incasseert alles, weet alles, vervult alles, is zelfs degene die je wilt worden.
Als je het zo leest is het een mengsel van Big Brother, Sinterklaas, de consumentbond, een fanclub en een identiteitsdief.
Zijn echte vrienden een mengsel van Big Brother, Sinterklaas, de consumentbond, een fanclub en een identiteitsdief?
Gaan beste vrienden steeds meer op elkaar lijken en zijn ze daar wederzijds trots op?
Of is echte vriendschap een volwassen relatie waarin je intiem kan zijn zonder je identiteit te verliezen?
Hoe infantiel moet je willen blijven om steeds weer vertroeteld te worden door je moeder?
Ok. Vertroeteld worden is bij tijd en wijle fijn. Sauna. Wellness. Knuffel. Omhelzing. Getrakeerd worden. Maar je moeder is heus niet die enige mens waarop je uitsluitend aangewezen bent. Dat was misschien anders als baby. Maar nu is dat niet geval.
Hoe ver raak jij trouwens verwijderd van je eigen autonomie en zelfstandigheid, als je wilt worden zoals je moeder?
En daar ook nog trots op bent? Jij bent toch jij?
Een kind van je moeder, je vader, je opa’s en oma’s… tot aan het begin van de schepping toe.
Het gaat er toch om dat jij, in verbinding met allerlei mensen om je heen, je eigen, unieke positie inneemt?
Hoe afhankelijk zijn deze vrouwen van hun rol als moeder voor hun eigenwaarde en zelfrespect? Je wordt niet volwassen als je een ander nodig blijft houden om je compleet te voelen.
Snakken moeders zelf niet naar volwassen relaties en zelfontplooiing?
Waarom zouden moeders altijd hun kind in een kinderlijke rol of positie willen houden? Het gaat toch om de uiteindelijke zelfstandigheid en volgroeidheid van het leven dat je baarde?
Ging volwassen zijn niet over een eigen leven opbouwen?
De wereld verkennen, als je daar zin in hebt?
Autonoom zijn? Zelfstandig?
Een eigen vriendenclub opbouwen? Eigen werk of carrière?
Relaties aangaan vanuit een veilige basis in jezelf, doordat je weet en ervaart dat je thuis bent in en met jezelf?
Kinderen zijn voor hun leven afhankelijk van hun verzorgers
Volwassenen hebben keuzes.
Laten moeder en dochter, en moeder en zoon, dan in vredesnaam volwassen keuzes leren maken en op een volwassen manier vriendschappelijk met elkaar omgaan.
Naast al die andere boeiende relaties en vriendschappen, die mogelijk zijn.
Je moeder je beste vriendin?
In de vorm van Big Brother, Sinterklaas, de consumentbond, een fanclub en een identiteitsdief?
Word je nooit volwassen van.
Niet doen.
Hoe kijk jij er tegenaan?
Laat het weten in een reactie!
Leave a Reply