Welk masker heb jij noodgedwongen opgezet?
Welk onecht zelf toon jij aan de wereld om je heen?
Ons onechte zelf is een reactie op het niet ontvangen van de zorg die we als kind wel nodig hadden. Ons onechte zelf is een manier om onze pijn door de afwijzing van ons oorspronkelijke zelf te compenseren.
Het is onze onbewuste aanpassing in de hoop acceptabel te worden in de ogen van onze moeder, onze vader.
We ontwikkelen overlevingsstrategieën en afweermechanismen.
Wie we werkelijk zijn, tonen we niet.
Het probleem is dat het voor ons als volwassenen onbewust een mechanisme is dat we nog steeds gebruiken. We hopen nog steeds erkenning en waardering te krijgen voor ons onechte zelf.
We gaan er gedachteloos mee door, we hebben het onszelf zo aangeleerd. Maar innerlijk snakken we nog steeds naar erkenning en waardering voor ons oorspronkelijk zelf. Innerlijk ziet het er voor jou misschien zo uit…
Moedig ga je voorwaarts in je leven. Je hoopt op beter. Meer innerlijke rust. Dat het allemaal makkelijker, mooier, fijner, harmonieuzer, leuker en plezieriger wordt… Ergens heb je hoop. Maar onder het oppervlak twijfel je ook daar aan…
Je gelooft niet echt dat het nog goed komt met jou. Je hebt zoveel geprobeerd in je leven en zo hard gewerkt. Zoveel is niet gelukt.
Blij ben je niet. Gelukkig ook niet.
Andere mensen begrijpen je niet en zijn alleen maar met zichzelf bezig.
Je voelt je in de steek gelaten, eenzaam, verlaten … zelfs door God.
Een dolende ziel…
Je hebt het gevoel dat er iets mis is met jou. Je hebt het gevoel dat er iets niet klopt. Je hebt het gevoel dat je anders zou moeten zijn voordat anderen je waarderen. Het is net of het niet goed is, zoals je bent.
Je schaamt je voor jezelf. Slecht. Lelijk. Niet de moeite waard.
Maar zo is het toch allemaal niet bedoeld?
Je zou graag iets anders willen, maar je weet niet wat.
Je zou het graag anders willen, maar je weet niet hoe.
Je houdt nieuwe dingen niet lang vol.
Waarom toch niet? Je vindt ze toch leuk? Waarom werkt het niet?
Dadelijk is heel je leven mislukt en ga je dood.
Ergens hoop je stilletjes dat het nog goed komt… Maar hoe dat moet…
Je leven lijkt zinloos.
Het leven niet waard.
Het enige dat echt werkt is je bewust worden van het fundamentele conflict dat hieraan ten grondslag ligt.
Het fundamentele conflict is de kloof tussen wat je kreeg aan zorg en wat je als kind nodig had aan zorg.
Het is de kloof tussen wat je kreeg van je moeder en wat je wel van haar nodig had. De kloof tussen wat je kreeg van je vader en wat je wel van hem nodig had.
Hoe meer we contact kunnen gaan maken met ons oorspronkelijk zelf, des te meer gaan we het verlies voelen waardoor we genoodzaakt waren delen van onszelf weg te drukken om te kunnen overleven in ons gezin van oorsprong.
Om werkelijk door de ervaring heen te groeien van gewond te zijn, is het noodzakelijk dat we die pijn en dat gemis volledig erkennen. Met ons verstand en met ons gevoel.
Ons verstand kan ons erkenning geven, maar vooral ook onze ervaringen op waarde schatten en zinvol maken. Ons gevoel is nodig om onze verwondingen te ervaren en gevoelsmatig te erkennen, op waarde te schatten en te transformeren.
De pijn…
Het gemis…
Het verdriet…
Onze machteloosheid…
Onze hulpeloosheid…
Onze angst…
Onze eenzaamheid…
Dat we nooit de zorg kregen, die we wel nodig hadden…
Dat we nooit meer de zorg zullen krijgen, die we toen nodig hadden…
Dat al onze overlevingsmechanismen er niet voor zorgden dat we die zorg kregen…
Dat onze valse hoop ons nooit de zorg bracht die we nodig hebben…
Dat onze valse hoop ons op tot op dit moment gevangenhoudt in onjuiste verwachtingen en overtuigingen…
Dat onze innerlijke verwondingen ons al zo lang hebben afgehouden van onze heelheid en het ervaren van onze oorspronkelijkheid…
Het is belangrijk elke hoop te laten varen dat we wel iets hadden kunnen veranderen aan de volwassenen om ons heen. Niets wat je deed als kind had iets aan hun intenties of gedrag kunnen verbeteren. En niets van wat je nu doet, is in staat je moeder te helen. Of je vader te helen.
Alleen je moeder had zichzelf kunnen helen door de verantwoordelijkheid te nemen voor haar innerlijke pijn. Alleen je vader had zelf hetzelfde kunnen doen.
Om werkelijk in onze kracht te staan, rechtop te staan op onze eigen benen, is het noodzakelijk te ervaren op welke manieren we machteloos waren.
Deze paradox is de sleutel voor het ontdekken en ontrafelen van je onjuiste zelf. Hiermee sla je het pad in dat wel voert naar verlossing, vervulling en verzoening. Hierdoor herwin je ongelofelijk veel energie, omdat je jouw oorspronkelijke zelf herwint, met alle kracht en levenslust die daar bij hoort.
Als je dit pad gaat, ontdek je vaak ook spontaan de weldaad van spiritualiteit. Niet voor niks: diep in onszelf weten we hoe we bedoeld zijn. Rechtop staand, als mensenziel staande tussen hemel en aarde.
Thuis bij onszelf, thuis in de wereld als mens onder de mensen en thuis in het universum als kind van God, als kind van het heilige dat onverwoestbaar eeuwig is.
Wat heb jij weggedrukt om te kunnen overleven?
Wat werd niet gezien?
Wat was niet welkom?
Hoe ben je daar mee omgegaan?
Als kind?
Nu?
Laat het weten in een reactie!
Leave a Reply